Dag 20: Urroz Villa - Viana (110 km)

Het was een gewoonte geworden om na het fietsen en het vinden van een plaats voor de nacht, een douche te nemen, met om te kleden en een biertje te nemen. Dan begon ik aan mijn reisblog en het bier veranderde in een of ander menu. Het schrijfwerk kon doorgaan. Die routine heeft de laatste drie dagen onder druk gestaan omdat ik drie keer achtereen gezellig getafeld heb. Gisteren met Gerrit en Ton, twee onvervalste Rotterdammers en de twee avonden daarvoor met Sjef en Frans die mij tot fan van de rode duivels hebben omgetoverd. Dat ging ten koste van directe reacties op berichten die jullie me stuurden. Wees er van overtuigd dat ik ze op prijs stel en als een bemoediging zie om deze tocht tot een goed einde te brengen.

De dag begon voortvarend, heuvel afwaarts; geen scholieren om me aan te moedigen. Vervolgens een verrassend stuk vals plat dat naar een schitterend breed dal van de Rio Unciti en de Rio Elorz voerde. Genieten. In Puente la Reina een kop koffie bemachtigd, een overheerlijke sandwich met ham en knoflook gescoord en tevergeefs naar een stempel in de kerk gezocht.

Vandaag ook voor het eerst verschrikkelijk fout gefietst. Na de oude brug schreef het routeboek 'rechtsaf'. Dat deed ik, gevolgd door een Vlaams stel dat net door de Duitse TV was geïnterviewd en ook nog met ondergetekende in gesprek ging. Ze fietsten iets langzamer dan ik, dus vanzelfsprekend dat ze langzaam aan uit beeld verdwenen. Er volgde een lange klim wat klopte met de routebeschrijving. Fietsende pelgrims kwamen met tegemoet, ook al niet zo uitzonderlijk, velen doen de route in omgekeerde richting. Na 6 kilometer hoofdzakelijk klimmen kwam ik op een kruising, altijd een moment om keuzes te maken. Het duurde even eer het tot me doordrong dat ik mis zat. Die fietsers die ik was tegen gekomen kwamen via een alternatieve route van Pamplona en reden dus in de goede richting. Zes kilometer klimmen voor de kat zijn toeristische staart. En zes kilometer heerlijk dalen. Vanaf dat moment fietste ik achter de feiten aan.

In Spanje zou alles anders worden. De pelgrimdichtheid zou zo groot worden dat je je niet meer aan het pelgrimgebeuren kon onttrekken. Tot op zekere hoogte klopt dat ook. De fietsroute schampt regelmatig de weg die wandelaars nemen, soms vallen ze samen, maar nooit lang. Regelmatig zie je pelgrims gepakt en gezakt door het landschap kuieren. Er zijn ook minder zwaar belasten, die hebben er vaak een ravitailleringswagen bij. Boeiend die beelden. Een ervan zal me voor altijd bijblijven, die van een stokoude man met een oranje rugzak en een omzwachteld been, hij kon nauwelijks de ene voet voor de andere krijgen.

Wat ook zou veranderen is het fietsen zelf. Geen kleine weggetjes meer, geen Bingo, maar veel bredere wegen die met auto's gedeeld moeten worden. Daardoor is het wegdek in orde en zijn de hellingen vlakker. Toch viel het niet altijd mee. Het zou me niet verbazen als ik vandaag meer hoogtemeters heb gemaakt dan gisteren tijdens de oversteek van de Pyreneeën. Vooral het stuk tussen Puente la Reina en Estrella mocht er wezen. En, voor degenen die achter me fietsen en dit lezen: de 'heuvels' tussen Torre del Rio en Viana uitgesproken vies. En ook de helling na Estrella had wel vermeld mogen worden. Maar niet zeuren Benno, het was weer een mooie dag. Schaduw was schaars en de wind vaker vriend dan vijand, vooral als hij voor verfrissing zorgde.

Het venijn zat weer in de staart. 10 km voor Logrono diende zich een leuk plaatsje aan, Viana, natuurlijk heuvel op. Er waren meerdere verblijfsadressen die aan de norm van het boekje voldoen, zelfs het driesterrenhotel Pujados. Maar deze bleek vol, net als Pension Don Pedro. In Casa Armendáriz (door Samsung omgezt in Alcatraz, sorry Klaas), bleek nog één kamer vrij, met maar één bed en gezamenlijke douche. Meer had ik nodig. De Italiaanse fietsers die na mij kwamen moesten door naar Logrono, 10 km verderop.