Dag 19: St. Jean-Pied-de-Port - Urroz Villa (71 km)

De dag van de waarheid. Na eerst mijn remmen te hebben laten afstellen door een plaatselijke fietsenmaker, wat bananen en twee marsen te hebben bemachtigd, met een croissant in de mond op weg gegaan. De stad uit was al een klus. Op het eerste, wat gemakkelijkere stuk, haalde ik zes wandelaars in, waarvan één met de fiets. De man was voor en achter zo zwaar bepakt dat hij alleen met een handstand op het stuur op zijn zadel kon komen.

De eerste elf kilometer vielen mee. Vlak voor Valcarlos (365 m) schoot de schrik in mijn benen. Ik zat verkeerd in een binnenbocht en raakte geblokkeerd. Achteraf bleek het een buitengewoon gemeen stijl stukje geweest te zijn en niet echt representatief voor wat nog komen moest. Maar dat wist ik toen nog niet. Vanaf dat moment heb ik de teltraptechniek aangevuld met een andere: binnenbocht vermijden en oversteken naar de andere kant van de weg. Het was niet druk en mijn spiegeltje handig. De eerste tegemoetkomende auto had een E, een Engelsman, dacht ik. Die snapte het wel.

De techniek werkte. De laatste 17 km vol met haarspeldbochten waren pittig. Ik heb meerdere keren gestopt maar nooit hoeven lopen. Op het hoogste punt, 1057 meter, komen de wegen van fietsers en wandelaars even samen. De fietsers komen van omlaag, de wandelaars van omhoog. De afstand die zij overbruggen is korter, maar zij gaan over grotere hoogten, over de 1400 meter. Mijn bewondering voor neef Albert die het Spaanse stuk gelopen heeft is alleen maar gestegen, paap of niet.

Ik telde daar boven aan de Ibaneta gauw zo'n 20 - 25 wandelaars. Ik heb o.a. een korte ontmoeting gehad met een opmerkelijk vrolijke Zwitser. Hij was met zijn eerste dag bezig. Daarna was het vooral afdalen al weet ik nu dat er in afdalingen ook nog venijnige klimmen kunnen zitten. Op een daarvan mocht ik het genoegen smaken twee fietsers langzaam in te halen, Gerrit en Ton. Ofschoon zij uit Rotterdam komen, kwam het beeld van Bob de Belg bovendrijven.

De laatste 20 km waren door het dal van de Erro, grotendeels aflopend. Prachtig. Aan het eind van het dal ligt Urroz Villa, niet erin maar ernaast; een gat op een heuvel, volgens het boekje wel met een overnachtingsadres. Hoewel ik niet veel trek in klimmen had, het er toch maar op gewaagd. Aangemoedigd door scholieren eindigde deze calvarie bij de kerk, waar de kapelaan met een aantal gelovigen in gesprek was. Een van hen sprak Frans en zo werd ik naar de overkant van het plein verwezen, dat overigens alleen uit gras bestond. De casa bleek gesloten. Maar net toen ik via de belendende bar een plek 10 km verderop had gevonden, arriveerden ook Gerrit en Ton. Dat bracht de kapelaan in beweging. Hij regelde een ander adres in hetzelfde dorp. Zo brengen wij gedrieën gezellig de nacht door in een riant oud dorpshuis met scheve dikke muren, in de middle of nowhere. We hebben gezellig samen gegeten en ervaring uitgewisseld.

Het is een beetje behelpen met de taal. Ik dacht me wel te kunnen redden, maar toen ik naar de sleutels van de voordeur vroeg kreeg ik een droogrek aangereikt. Het heeft vandaag niet geregend en ook de wind werkte mee. Weer zo'n prachtdag.