Pornichet - (Le Croisic) - Trignac (68 km)

Een beenhakkertje; een laatste kunstje dus. Vandaag hebben we zo'n 40 kilometer langs de Bretonse kust gekoerst. Doel was Le Croisic, op het meest zuidelijke schiereiland van Bretagne. De eerste kilometers gingen bij eb over vrij fietspad langs een lange boulevard. Later werd het wat ongerepter en op het verste punt, de Côte Sauvage, stak de wind op en begon het zowaar te regenen. Toch de bocht gerond en in Le Croisic het einde van de regen afgewacht. Omdat het grijs bleef besloten niet te gaan kamperen en eerst maar een stuk terug te rijden en dan te kijken waar we de nacht zouden doorbrengen. Het was ondertussen vloed en we hadden de wind in de rug. Het werd het Ibis-hotel waar we voor morgen al geboekt hadden omdat overmorgen de fietsbus daarvandaan vertrekt.

Le Croisic is een leuk maar erg toeristisch plaatsje. De haven valt bij eb bijna droog zodat de bootjes op het land komen te liggen. Het (overgebleven) water was visrijk maar volgens een lokale visser niet meer zoals 10, 20 jaar geleden. Toen ving hij nog echt vis, nu vooral zeewier. Toen we weer wegreden had hij toch een vis aan de haak. 

Eerder vertelde ik over mijn probleem met het bord 'Interdit de deposer des ordures' naast een grote afvalbak. Vandaag kwam zijn broertje langs. Bij "schoon strand" trok een ander bord met opschrift "Openbare toiletten. Op het strand", mijn aandacht. Hoe bruin wil je het bakken?

Weer langs de kust terug, dachten we. Maar het laatste stuk moesten we toch een stuk het binnenland in en moest er nog aardig geklommen worden. Zo werd Ibis bijna een zware bevalling. 

Toch een mooi slot. Ik heb de gewoonte om van onze fietstrektochten een fotoalbum te maken. De meeste fotoafdrukcentrales geven tips om er iets moois van te maken. Een daarvan is de suggestie om met een thema te werken. Dat kan een kleur zijn of een voorwerp, of een combinatie ervan. Toen ik met Nelly drie jaar geleden de eerste fietstocht maakte, van Pisa naar Rome, had ik als thema 'bruggen' bedacht. Onbegonnen werk. Na de Rijn, Waal en Maas was dat al een bridge too far. Ik heb lantaarnpalen overwogen en putdeksels, maar zelfs als je de eerste beperkt tot brandende en de tweede tot deksels waar je maar beter omheen kunt fietsen, zijn ze toch te talrijk om er voor een tocht van drie, vier weken iets moois van te maken. Dit jaar hadden we als thema '68' bedacht, enerzijds omdat we dat ook zijn en anderzijds omdat bij succes volgend jaar "69" dan voor de hand zou liggen. Ook al geen voltreffer. Tot vandaag nul, maar dan ook núl keer 68 in het vizier gehad. Één keer bijna, in Amboise. We liepen na een bezoek aan het slot waar Da Vinci overleden is, een straatje af naar beneden toen mijn oog viel op huisnummer 84. De volgende was 82. Dat bood perspectief. Maar bij 74 kwam er een smal steegje en sprong het volgende huisnummer naar 66. Zelfs de autonummerborden waarop de Fransen het departementsnummer weergeven leverden niets op, en ik heb toch echt op de auto's gelet. 68 is van de Haute-Rhin, de andere kant van Frankrijk en die gasten komen hier blijkbaar ook niet op vakantie. Eergisteren heb ik nog een poging gedaan op de camping met de nummers van de huisjes; de nummering begon bij 101.

Laten we nou vandaag precies 68 kilometer hebben gefietst!