Dag 28: Portomarin - Santiago de Compostella (107 Km)

Ajax kwam niet langs De Graafschap op de laatste dag van de competitie. Ik herinner me die zondag van 5 weken terug als de dag van gisteren. Ik ging die ochtend met de trein van Ede-Wageningen naar Gaanderen achter Doetinchem op vriendenbezoek en kwam terecht in een groep drinkende Ajax-supporters. Ze toastten op de goede afloop, maar er wad zichtbaar twijfel. Ajax kon zich geen nederlaag of puntverlies veroorloven. Dat probleem had ik niet. Als je alleen rijdt kom je altijd als eerste aan. Ik had wel twijfels of ik dat laatste stuk niet beter in tweeën kon knippen. Er lagen nog aardig wat klimmetjes in het verschiet. Daarom had ik Arzúa, na 65 km als alternatief eindpunt voor vandaag in mijn hoofd.

Bij vertrek was het zwaar bewolkt en fris. Al binnen 5 minuten en net voor de eerste klim van 12 km, waaronder 1 km van 10%, deed zich een probleem voor. Ik moest na de tweede rotonde linksaf. Maar waar was die tweede rotonde? Ik heb tevergeefs een paar rondjes gereden en via de stadsplattegrond toch maar besloten rechtdoor te gaan en niet over de brug de pelgrims na. Mijn brug bleek er inderdaad een verder te zijn. Het klimmen ging voorspoedig.Die 10%-helling heb ik fietsend overbrugd, daarbij gadegeslagen door een lint van pelgrims, waaronder een gitaarspelende en grotere groepen scholieren.

Na een paar uur klimmen en dalen hoor ik bij een uitspanning 'n vrouwenstem achter me zeggen "zullen we een kop koffie nemen?" Dat vond ik goed en ze zijn van hun e-bike afgestapt. Mijn stop lag een tiental kilometers verder. Het toeval wilde dat daar net een groep van zo'n 16 Nederlanders bivakkeerde die blijkbaar aan een georganiseerde fietsreis bezig waren "bagagevervoer geregeld". Ik toch maar door naar een volgende plek maar moest lijdzaam accepteren dat ik door de een na ander werd ingehaald. Ze waren niet net van hun fiets gestapt, maar er op. Geen kunst met een Jacobusschelp als zwaarste bagage. Enfin, toen ik daarna eindelijk op een terrasje en aan de koffie en quiche zat, haalde het e-bikestel me weer in en ze stapten ook weer af. "Nou die nemen het ervan dacht ik nog. Maar het was ondertussen gaan regenen. Ze toverden hun unisex-regenpakken tevoorschijn en bekeken ondertussen mijn fiets. "Hartman Bennekom, dat is niet ver bij ons vandaan". Ze bleken uit Apeldoorn te komen, op 8 mei vertrokken te zijn met een bevriend stel, maar nu alleen verder te gaan. Of ze nog vrienden zijn weet ik niet.

Het was ondertussen harder gaan regenen en het werd koud. Stopplaats Arzúa kwam steeds dichterbij en het klimmen langs die kattenogen hield maar niet op. De tussenstop in de biertent Chaplin in Melide vrolijkte me wat op. De pasta salade was goed en de koffie warm genoeg om me handen eraan op te warmen. De beslissing doorgaan naar Santiago of niet nog maar even voor me uitgeschoven.

Arzúa ligt op een heuvel en wordt bereikt via een 2 km lange rechte klim 'tot 7%'. Er was wat bedrijvigheid aan de einder. En ja hoor, die groep georganiseerde Nederlanders onder leiding van iemand die er verstand van heeft, was daar tot stilstand gekomen. "Hallo allemaal", zei ik. "Nou we zijn er een kwijt", kreeg ik als reactie. Ja, wist ik veel? Er werden wat vragen gesteld en toen men vroeg hoe en waar ik sliep en waar ik vandaag heen ging; werd ik bevangen door het virus van de keuzevrijheid en zei man- en toch ook wel overmoedig "ik ga door naar Santiago". Die beslissing was tenminste (voor me) genomen.

Ik had nog hoop dat er in een van de tussenplaatsen 'n overnachtingsmogelijkheid zou zijn. Bedden zullen ze er wel hebben gehad maar geen herberg of hotelletje. De pelgrims volgen een noordelijke route. Het wad ook weer begonnen te regenen. In Aríns moest je de kathedraal van Santiago kunnen zien liggen. Niets te zien. En toen ik gratis en voor niets nog een 10% klim te verhapstukken kreeg vanwege een omleiding, kwam ik op het geniale idee het eerste de beste hotelletje te nemen na het bord 'Santiago', de kathedraal zou morgen dan we komen. Nooit zo'n bord gezien. Ondertussen was de kathedraal wel in zicht gekomen en dat gaf energie de laatste klim aan te gaan, lopend. Bij de stadsmuur aangekomen begon er een groep te juichen. Nederlanders. Ze vroegen of ik net aangekomen was. Ja dus. En weer viel me een rondje hoera's ten deel. Ze bleken in het hotel te zitten waar ik ook naar toe wilde, belden voor een reservering en gaven me een plattegrond om er naar toe te leiden. De kathedraal heb Ik nog niet van dichtbij gezien en mijn credential is nog niet afgestempeld. Dat laat ik morgen allemaal op me af komen. PSV werd ook pas een dag na het behalen van het kampioenschap gehuldigd.