Dag 17: Marktredwitz - Praag
26 juni 2017 - Praag, Tsjechië
Om 5 over 9 stonden we bij de fietsenmaker, "er zijn nog 4 wachtenden vóór u". Enfin, er kwamen 3 man aan te pas, in een overigens goed gesorteerde zaak, om de schade op te nemen. "Hoeveel km heeft u ermee gefietst?" Dat gaf mijn kilometerteller via de ODO nog wel ongeveer aan. "Zo'n 6500 km, schat ik". "Oh. Normaal gesproken moeten kettingblad, de tandwielcassette en de ketting na zo'n 6000 km vervangen worden. En daar ziet het nu ook naar uit. Maar we hebben de benodigde onderdelen niet in voorraad en we moeten alles bestellen. Kan wel een week duren".
Ai. En nog wel een Duitse fiets ook.....
"En wat als ik de onderdelen zelf via mijn fietsenmaker uit Nederland laat komen?"
"Dan moet u ook nog wachten en in de rij aansluiten. Er zijn nog tientallen wachtenden voor u", zei hij, naar een lange rits fietsen wijzend waar wat aan scheen te mankeren.
Dat schoot niet op, alleen mijn Duits werd er beter op.
We zijn een kopje koffie gaan drinken om de zaken op een rij te zetten. Toevallig stuurde zoon Wouter me bij de eerste slok toevallig een WhatsApp-bericht met de vraag hoe het fietsen ons bevalt. Hij heeft ook geen boodschap aan Facebook . Wouter heeft toen contact opgenomen met Hartman Tweewielers en die bevestigden het verhaal van de vervanging, "dat kan goed, zeker als je veel klimt". De uilskuikens; ik had ze de fiets voor vertrek nog een grote beurt laten doen.
Enfin, via Hartman heeft Wouter me toen aan het tandwielen tellen gezet, iets wat ik nog nooit eerder gedaan had. Nu is het afwachten of alles geleverd kan en moet worden. Omdat de rijwielhandelaar, dat was hij meer dan fietsenmaker, niet erg tegemoetkomend was, hebben we besloten met de trein naar Praag door te reizen. Dan zouden we daar wel verder zien. Per slot van rekening kan ik nog fietsen maar een heuvellandschap is teveel gevraagd.
En nu zitten we in Praag. De verbindingen tussen Marktredwitz en Praag waren volgens de hoteleigenaar beter dan die met Bayreuth, 50 km verder op en binnen Duitsland. Waarschijnlijk had de man nog nooit met een bepakte fiets getreind. In Marktredwitz was er wel een lift naar de tunnel die de sporen vernindt; maar geen lift omhoog naar het spoor waar onze trein zou komen.
We moesten in Cheb, net over de grens, overstappen. Daar was noch een lift naar beneden, noch omhoog. En aanwijzingen over treinen, sporen en perronnen waren ook nergens te vinden. Er was wel een man, eigenlijk een rare Chinees, die me naar het verkeerde perron stuurde. Toen ik de eerste fiets daar boven had liet een Security Officer, die tot dan toe alleen maar oor voor zijn mobiele telefoon had gehad, me weten dat ik naar een ander perron moest. Daar hielp een jongeman de fiets omhoog via een soort Panenka-greep.
Het is allemaal goed afgelopen. We zijn in Praag. En het kan nog slechter. Samen met ons zat er een jonge vrouw met baby, dochter en moeder in de trein. Zij stapten ook in Cheb uit en wisten ook duidelijk niet hoe ze verder moesten. Het waren Polen die geen enkele andere taal spraken, zelfs geen Duits. Toen ik vroeg of ik even op hun reisschema/tickets mocht kijken om te zien waar ze heen moesten zodat ik hulp kon vragen, bleken ze naar Gersdorf in Duitsland te moeten. In de verkeerde trein gestapt. Waar ze nu zijn weet ik niet.
Ai. En nog wel een Duitse fiets ook.....
"En wat als ik de onderdelen zelf via mijn fietsenmaker uit Nederland laat komen?"
"Dan moet u ook nog wachten en in de rij aansluiten. Er zijn nog tientallen wachtenden voor u", zei hij, naar een lange rits fietsen wijzend waar wat aan scheen te mankeren.
Dat schoot niet op, alleen mijn Duits werd er beter op.
We zijn een kopje koffie gaan drinken om de zaken op een rij te zetten. Toevallig stuurde zoon Wouter me bij de eerste slok toevallig een WhatsApp-bericht met de vraag hoe het fietsen ons bevalt. Hij heeft ook geen boodschap aan Facebook . Wouter heeft toen contact opgenomen met Hartman Tweewielers en die bevestigden het verhaal van de vervanging, "dat kan goed, zeker als je veel klimt". De uilskuikens; ik had ze de fiets voor vertrek nog een grote beurt laten doen.
Enfin, via Hartman heeft Wouter me toen aan het tandwielen tellen gezet, iets wat ik nog nooit eerder gedaan had. Nu is het afwachten of alles geleverd kan en moet worden. Omdat de rijwielhandelaar, dat was hij meer dan fietsenmaker, niet erg tegemoetkomend was, hebben we besloten met de trein naar Praag door te reizen. Dan zouden we daar wel verder zien. Per slot van rekening kan ik nog fietsen maar een heuvellandschap is teveel gevraagd.
En nu zitten we in Praag. De verbindingen tussen Marktredwitz en Praag waren volgens de hoteleigenaar beter dan die met Bayreuth, 50 km verder op en binnen Duitsland. Waarschijnlijk had de man nog nooit met een bepakte fiets getreind. In Marktredwitz was er wel een lift naar de tunnel die de sporen vernindt; maar geen lift omhoog naar het spoor waar onze trein zou komen.
We moesten in Cheb, net over de grens, overstappen. Daar was noch een lift naar beneden, noch omhoog. En aanwijzingen over treinen, sporen en perronnen waren ook nergens te vinden. Er was wel een man, eigenlijk een rare Chinees, die me naar het verkeerde perron stuurde. Toen ik de eerste fiets daar boven had liet een Security Officer, die tot dan toe alleen maar oor voor zijn mobiele telefoon had gehad, me weten dat ik naar een ander perron moest. Daar hielp een jongeman de fiets omhoog via een soort Panenka-greep.
Het is allemaal goed afgelopen. We zijn in Praag. En het kan nog slechter. Samen met ons zat er een jonge vrouw met baby, dochter en moeder in de trein. Zij stapten ook in Cheb uit en wisten ook duidelijk niet hoe ze verder moesten. Het waren Polen die geen enkele andere taal spraken, zelfs geen Duits. Toen ik vroeg of ik even op hun reisschema/tickets mocht kijken om te zien waar ze heen moesten zodat ik hulp kon vragen, bleken ze naar Gersdorf in Duitsland te moeten. In de verkeerde trein gestapt. Waar ze nu zijn weet ik niet.
Veel succes daarmee.