Nantes - Saint-Brévin-les-Pins (61 km)

Wegen de laatste loodjes het zwaarst? Niet altijd. De laatste etappe naar de Atlantische Oceaan komt zeker niet in de top tien maar was ook niet zwaar. Nantes uitrijden was goed te doen omdat men er veel aan doet om de auto te weren en veel fietspaden heeft aangelegd. Nantes was een jaar of wat geleden de groene hoofdstad van Europa. Maar richting St. Nazaire is er aardig wat industrie en daar moest ook mee worden afgerekend. Ook werden we zo'n kilometer of 12 over een slecht wegdek langs een kanaal geleid waarover de Fransen, volgens het boekje, 10 jaar hebben gedaan. Blij dat wij het sneller deden.

Toch had ook deze tocht zo zijn aantrekkelijkheden. Bij Nantes is er een imposante tuibrug over de Loire aangelegd die in grootsheid nog ruim wordt overtroffen door zijn big brother bij St. Nazaire uit 1975, ruim 3300 meter lang en op zijn hoogste punt 68 meter. Toen de Tour de France er een jaar of wat geleden overheen trok was het als een colletje van de vierde categorie aangemerkt en kon je er 1 punt voor de bolletjestrui verdienen. Fietsers worden nu sterk afgeraden erover heen te fietsen. Er is een gratis 'navette' voor fietsers om ze naar de overkant te brengen. Ik weet nog niet of dat een boot is of een ander voertuig dat je toch over de brug voert.

In plaats van de brug hebben we eerder het laatste Loire-pontje dat nog functioneert genomen. Ook leuk, maar niet zo leuk als die honderden vissen in de sloot langs het fietspad die steeds wegfloepten toen wij langs kwamen.

En zo zijn we dus aan de Atlantische Oceaan gearriveerd. Het idee was hier een paar dagen op een camping te blijven staan en van daaruit de omgeving te verkennen. Dat zit er toch niet in. Toen ik voor de zekerheid naar alternatieve accommodatie keek, bleek het in St. Bévin aardig vol te zitten. Dat zou dan ook weleens voor campings kunnen gelden. De eerste camping bleek een volgepropte chaletcamping te zijn waar de gewone kampeerder verbannen is tot een stoffige uithoek. Daar konden we terecht als we de plek zouden delen met andere fietsers. Toch maar het zekere voor het onzekere genomen. Morgen zien we wel verder en vanavond hebben we nog een heerlijke wandeling gemaakt over de promenade.

Wordt vervolgd, maar we weten nog niet hoe.

En toch maar een toegift. Afgelopen zondag, de derde zevende dag heb ik een stukje in het Engels op Facebook gezet. Omdat niet iedereen aan FB doet plaats ik dat hieronder.

"Some people ask me why I'm spending my holiday on a bicycle, trekking from one place to another. You never rest and are getting tired all day. One reason is that you 'live nature', cycling through an ever varying lanscape, open fields and dense forests, along meandering rivers and straight canals and soforth. That's absolutely relaxing. Trekking on a bicycle also allows for multitasking. You can watch birdlife, see fish swimming in the river you are following, admire farmers working whilst you are having holiday. Cycling allows for philosophying, preparing blogs, shake hands with your travel mate and meet people. It is sometimes a bit hard, going uphill is not my favourite, but there is much satisfaction in rounding a top. A rainy day isn't a problem. You always can take shelter or stop. You don't have to win. Eventually, the decisive thing is that your fysical ánd mental condition improve and that gives a relaxed feeling you seldom find in other forms of holiday. And after a day of cycling beer tastes best."